Gaziantep-Galatasaray maçından sonra pek çok yerde yorumlar yazıldı çizildi. Ben de istedimki futbolu izlememin tek sebebi olan Galatasaray ile ilgili bir yazı yazıp bloguma bir açılış yapayım:) Maç golle başlayınca bol gollü ve heyecanlı bir maç olacak dedim. Ama hiç kuşkusuz Galatasaray' ın Antep' i gole boğacağını düşünerek bunu demiştim. Skor 2-0 ' a gelince takımın üzerine çöken rehavet benim de üzerime çöküyorduki Antep' in futbolcuları "dur" dedi. Bir baktım sağdan soldan Antep' li oyuncular Galatasaray' ın kalesinde bitiveriyor. Aaa hayır sadece sağdan. Sevgili Sabri' nin kanadından. Antep gördü Galatasaray' ın yumuşak karnını başladı ataklar geliştirmeye. Ancak Galatasaray da geçen yıl (Allah sonunu benzetmesin) Fenerbahçeli futbolcularda zaman zaman olduğu gibi (özellikle Beşiktaş maçlarında) yeri gelince rakip takıma dur demeyi bildi. Yani takımda öyle bir hava vardıki Antep bir tane atsa Galatasaray iki tane atacak. Takımda bu dirilik vardı. İstediği bölümlerde oyunu ele geçirmeyi bildi yılın flash ekibi (ne demekse bu ifade:)). Ancak yine de coşkuyla televizyonun karşına oturup "oh be izleyelim bakalım Galatasaray bu sene nasılmış" diyen benim hevesim kursağımda kalmadı değil. Çok keyif alamadım maçtan. Ancak geçen iki yılda tırnaklarını yiyerek maç izleyen ben Galatasaray' ın bu maçı rahatlıkla alacağına emindim. Sabri oynamasa daha da rahat olacaktım ama nafile. Malesef Sabri oynadı ve ben sürekli "çıkar şu adamı oyundan" diye söylendim. Yeri gelmişken neden Sabri tam takımdan gönderilecekken şık iki-üç hareket yapıp bir de bunları golle süsleyip yakımda kalıyor? Sanırım annesi onu Kadir gecesinde doğurmuş:)
Sonuç olarak oynanan futbol tatmin etmese de beni, sezon başında Antep deplasmanında alınmış 3 puan benim için çayın yanında ikram edilmiş tırtıl kurabiye gibi...Çok lezzetli ve keyifli...
Devamında tepsi tepsi tırtıl kurabiye bekliyorum Galatasaray' dan.Üstelik boool çikolatalı:)
